Η ΑΧΑΛΙΝΩΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ( Ιακώβου 3, 1-10)

" Αδελφοί μου, μην κάνετε όλοι σας το δάσκαλο, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι οι δάσκαλοι θα κριθούμε πιο αυστηρά. Όλοι μας κάνουμε πολλά σφάλματα. Αν κάποιος δεν κάνει σφάλματα με τα λόγια, αυτός είναι τέλειος άνθρωπος και ικανός να χαλιναγωγίσει όλον τον εαυτό του. Βάζοντας στο στόμα των αλόγων χαλινάρι, τα κάνουμε να πειθαρχούν σ΄ εμάς, έτσι μπορούμε να κατευθύνουμε όλο τους το σώμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα πλοία. Αν και είναι τόσο μεγάλα και σπρώχνονται από δυνατούς ανέμους, όμως αυτός που τα διευθύνει μπορεί μ΄ένα πολύ μικρό τιμόνι να τα οδηγεί όπου θέλει. Έτσι και η γλώσσα. Είναι ένα μικρό μέλος, καυχιέται όμως για μεγάλα. Σκεφτείτε, μια μικρή φωτιά πόσο μεγάλο δάσος μπορεί να κάψει! Κι η γλώσσα είναι σαν τη φωτιά. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος αδικίας. Η γλώσσα εξουσιάζει τα μέλη μας. Αυτή σπιλώνει όλο το σώμα. Κατακαίει τον κύκλο της ζωής μας και παίρνει τη φλόγα της από τη φωτιά της κόλασης. Όλα τα είδη των θηρίων και των πτηνών, των ερπετών και των θαλασσινών, δαμάστηκαν και δαμάζονται από τον άνθρωπο. Τη γλώσσα όμως κανένας από τους ανθρώπους δεν μπορεί να τη δαμάσει. Είναι ασυγκράτιτο κακό, γεμάτη θανατηφόρο δηλητήριο. Μ΄ αυτήν ευλογούμε το Θεό και Πατέρα και μ΄ αυτή καταριόμαστε τους ανθρώπους που πλάσθηκαν καθ΄ ομοίωση του Θεού. Από το ίδιο στόμα βγαίνει η ευλογία και η κατάτα. Δεν πρέπει αδελφοί μου, να γίνετε αυτό.........."