" ΠΑΝΤΑ ΕΥΣΧΗΜΟΝΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑΞΙΝ ΓΙΝΕΣΘΩ" παπα Αγγελής Κοζιώρης 1922 - 2011

      Η τοπική μας κοινωνία, βαρυπενθούσα και κλαίουσα, με περισσή  λύπη ως άνθρωποι, αλλά και με την ελπίδα της Αναστάσεως  ως πιστοί Χριστιανοί, προπέμψαμε την παρελθούσα Δευτέρα 31 Οκτωβρίου τον μακαριστό πλέον αδελφό και συλλειτουργό μας π. Άγγελο Κοζιώρη,  τον δικό μας παπά  Αγγελή!  
          Ο μεταστάς γεννήθηκε το έτος 1922 στα Βραχνεϊκα Αχαϊας γιός του  Ιωάννου και Βασιλικής. Στις 22 Ιουλίου 1951 παντρεύτηκε  την  Αντιγόνη το γένος Σπηλιοπούλου, μετά της οποίας απέκτησαν 5 παιδιά. 

      Στις 5 Οκτωβρίου 1952, στον Ι. Ν. Αγίας Φωτεινής έλαβε τον πρώτο βαθμό της ιερωσύνης, αυτό του Διακόνου,  και την 20 Οκτωβρίου του ιδίου έτους χειροτονήθηκε σε Πρεσβύτερο  υπό τοῦ  μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών κυρού Θεοκλήτου,  στον  Ι. Ν. Αγίου Γερασίμου Πατρών. 

      Υπηρέτησε ως εφημέριος του ενοριακού Ναού της γενέτειράς του για 49 συναπτά έτη, μέχρι και την 1 Απριλίου 1993 όπου και συνταξιοδοτήθηκε. Αλλά και μετά την συνταξιοδότησή του εκ της ενεργούς υπηρεσίας, ο παπά Αγγελής  υπηρετούσε αόκνως τον αμπελώνα του Κυρίου μέχρι και την ημέρα της μεταστάσεώς του. 

      Υπηρέτησε με ζήλο και ταπείνωση την Εκκλησία Του.

      « Πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω»  (Α΄Κορινθίους, 14, 40)

      Λειτουργός του Υψίστου άριστος.

      Στον βίο του,  διακρινόταν για την απλότητά, την λιτότητα, την αφιλαργυρία, την πίστη  και την αγάπη του για την Εκκλησία του Κυρίου.

      Δεν του περίσσευαν τα πτυχία και η μόρφωση, του πλεόναζε όμως η πίστη, η ευσέβεια, η αποφασιστικότητα, ο σταθερός του χαρακτήρας, η υπομονή, η συγχωρητικότητα, η ταπείνωσή.

      Αναγνώριζε τυχόν λάθη του και δεν δίσταζε να ζητήσει συγγνώμη.

      Μεγάλωσε γενεές παιδιών που ανδρώθηκαν πνευματικά και ηθικά.       

   Ο Λόγος, που εκφραζόταν μέσω των κατηχητικών σχολείων, τη διάδοση του Ευαγγελίου  και κυρίως με την καθημερινή βιωτή του, ήταν ο καταλύτης για την διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους.

      Επέστρεψε στο «φυσικό του περιβάλλον» κοντά στον Θεό.

      Έφυγε σεμνός, έτσι όπως διήγαγε όλο τον βίο του, ως ένας σεμνός και ταπεινός λευίτης.

      « …. Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με, ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν…»  (Ιω. 5,14)

      Ήδη δέεται για όλους μας στο ουράνιο Θυσιαστήριο.

      Δέεται και για τους ενορίτες και όλους τους οικείους του και τους συγχωριανούς του. 

      Και εμείς με τη σειρά μας, δεόμαστε με όλη την Εκκλησία :   

«Δέσποτα Χριστέ, ον μετέστησας εξ ημών, εν ταις των αγίων σου κατάταξον σκηναίς, το πνεύμα του σου δούλου Αγγέλου ιερέως».

      Ας είναι μακαρία «η οδός η πορεύη σήμερον».  

      Ας είναι η μνήμη του αιωνία! Η ψυχή του ας βρει καλόν Παράδεισο! 

     Αμήν.